De Sixtijnse Kapel... Wat moet ik er over zeggen? Hoe ken je zoiets? Of, hoe kom je het te kennen? Uit de Xenos ken ik van vroeger de bric-a-brac spulletjes met de bijna-aanraking tussen God en Adam, misschien het eerste moment waarop ik er mee in aanraking kwam. Of misschien wel uit een aardrijkskunde schoolboek van de basisschool in een hoofdstuk over Italië. Op de middelbare school kwam ik het tegen in de diaserie bij handvaardigheid, waar ik voor het eindexamen kunstgeschiedenis kreeg. Een wat flets diaatje, begin jaren tachtig gemaakt door de docent zelf, op studiereis naar het Vaticaan. Later, op de academie kom je het tegen in het vervloekte loodzware Honour en Fleming, wordt het aangestipt bij de Renaissance. In die tijd begon ik te begrijpen dat iedereen naar iedereen verwijst en/of van elkaar jat (als dat niet al hetzelfde is) en dat je zo de vingertjes in E.T. elkaar ziet raken als op het plafond van de kapel.
En dan sta je er oog-in-oog mee, twee keer binnen vier maanden! Wat een overweldigende visuele stortvloed, je vergeet de wereld buiten, want die is in zijn geheel hier binnen; alles is er: de hel, de hemel, god, de mens, de zondvloed met de dieren van Noach, Jezus, water, aarde, vuur, noem maar op. Volledig self-obsessed en in zichzelf gekeerd. Graag zou ik er eens helemaal alleen binnen zijn, maar daarvoor verdient het Vaticaan er te goed aan. Ik las dat er op sommige dagen wel 15 tot 20 duizend mensen de kapel passeren. Op één van die ben ik geweest: de dag voor Pasen.
Maar, het is echt geweldig.
Tip: koop kaarten vooraf via internet en, eenmaal binnen, zoek een plekje op de banken langs de muren, sluit je af van omgevingsgeluid en kijken!