Een 'once in a lifetime' kun je het wel noemen, toch? Het werk heeft alles in zich: extreme exclusiviteit, eeuwigheidswaarde, is absurd duur, is visueel prikkelend en tart de verbeelding. Vanaf het begin dat ik vernam dat het in Nederland te zien zou zijn, noemde ik de reis er naartoe een pelgrimstocht. Vandaag dus die tocht gemaakt. En de moeite waard was het zeker. Met een beetje mazzel zie ik het nooit meer. Mazzel? Het verhoogt de exclusiviteit te kunnen zeggen het maar één maal in je leven gezien te hebben. Je weet dat het bestaat, dat het zich op dezelfde aardkloot bevindt als ik, u, de Mount Everest, Cape Canaveral, Auschwitz, het Louvre, het Melkmeisje van Vermeer. Een Fabergé ei op je nachtkastje gaat toch echt een keer vervelen. Zou het? Zijn niet sommige dingen, locaties of gebeurtenissen zo bijzonder dat na de miljoenste blik je nog steeds bevangen kunt raken door haar uniciteit, schoonheid, vakmanschap of extremiteit?
De De Beers hebben met 'a diamond is forever' hun waar goed gemarket, zelfs als je weet dat industrie-diamant te maken is van pindakaas. En het is waar: diamanten fonkelen als geen ander materiaal. Wanneer je ogen gewend zijn geraakt aan de duisternis waarin 'For the Love of God' zich bevindt, zie je de schittering op de donkere gestoffeerde muren.
Wie er ook om je heen staat, de duisternis rondom de erin oplichtende diamanten schedel maakt dat je er één mee wordt. Jij krijgt een relatie met dat ding. Op jouw netvlies staat dit beeld gebrand, net als de vochtige onderlip van het Meisje met de Parel, het vliegtuig dat de tweede WTC-toren invliegt, het mes in Theo van Gogh of Rembrandts blik in het zelfportret uit 1659. Van alle kanten bezien uniek, eigenzinnig, extreem, diep roerend en onmogelijk om je hoofd van af te wenden.
De foto's die ik met mijn telefoon maakte zijn allen mislukt. Dank aan ax710 voor de inspanning.