In wezen zie ik geen reden om dit blog nog langer bij te houden. Ik vind dat ik namelijk faal, faal in het vinden van écht nieuwe visuele ervaringen die de moeite van het delen waard zijn. Waar ik in 2008 nog vol verwondering vier rode auto's op een rij trof, heb ik na tien jaar zoveel variaties daarvan gezien dat ik het mezelf kwalijk neem niet iets nieuwers gezien te hebben. Ik heb het idee dat ik in herhaling val, dat ik te makkelijk een Middelharnisje hier of een Malevichje daar zie en daar dan wel wat over wil roepen, maar me dan eigenlijk een Duitse drenkeling in de Noordzee voel die doorheeft dat het zwaaien met zijn armen geen aandacht meer trekt, na het inzicht te hebben de zoveelste zeezwemmer te zijn die met de koude stroming meegevoerd wordt.
Het maakt me eigenlijk ook minder uit wat Folkert de Jong of Jan de Cock produceert. Had ik het mooi gevonden, betalen kan ik het toch niet, en het zijn alleen nog meer spullen voor in de depots van de musea. Die visie is trouwens nauwelijks veranderd hoor: ik vind het nog steeds een tekortkoming van beide kunstenaars dat ze marktproducenten zijn. Beeldend zie ik er weinig uitdagends in. Dan toch liever mijn eigen fascinaties voor jcjvanderheyden, tapijtjes of minimalistische en conceptuele kunst uit de jaren zestig en zeventig.
Die liefde werd kortgeleden weer aangewakkerd door een bezoek aan één van de mooiste musea van Nederland: het Kröller-Müllermuseum op de Veluwe. Ze hebben nauwelijks zelf in de gaten hoe bijzonder dat museum is, vermoed ik af te lezen van de gezichten van de suppoosten. Ok, het Louisiana bij Humlebaek in Denemarken ligt ook heel mooi (ik was er voor het laatst in 1994), maar de architectuur en het interieur (mooie aluminium plafondelementen, prachtige bankjes, geweldige WC's, ja ècht) van het Kröller-Müller zijn fantastisch, om nog maar te zwijgen over de beeldentuin.
Het spanningsveld tussen het museum als ruimtemaker en het kunstwerk als ruimtevuller was goed te merken op de Veluwe. Eén van de mooiste zithoeken die ik ken wordt momenteel, hopelijk tijdelijk, opgevuld door een lomp blok glas van Roni Horn. Aardig werk hoor voor in de hoek, maar de situatie valt in het niet bij de opstelling die ik me er herinner: twee wondermooie Model B3 stoelen van Marcel Breuer en een eenvoudig tafeltje. Als je er gaat zitten heb je het gevoel alsof je bij de bomen op de thee bent, al scheidt een mega groot raam ons van de buitenruimte.