Goed... Toch nog een korte recensie over de tentoonstelling van Marc Oosting in NP3, al was die al in april afgelopen. Ik heb er lang over nagedacht; 't blijft wringen. Oosting is in staat de bezoeker van de ruimte NULL in NP3 goed te regisseren. Een licht gevoel van onbehagen overtrof mij toen ik het achterste deel van het in tweeen gedeelde NULL betrad. Fel TL schijnsel verlichte vanuit het andere deel deze kale ruimte. De tafel met parafernalia stond redelijk dicht bij de deur. Een tegemoedkoming van Oosting volgens mij: je voelt je niet lekker in die ruimte maar je wilt toch zien wat er is, gelukkig hoef je de ruimte niet te ver te betreden. Het maakt je nieuwsgierig naar de andere ruimte.
Dat is schrikken! Die andere ruimte is ook overweldigend, maar dan heel anders. De strak geschilderde letter-schilderijen verleiden je onmiddellijk, ze harmonieren met de opengezaagde muur. De diepte en de rijkdom in de uit veel lagen opgebouwde doeken, ogenschijnlijk eenvoudige werken, is echt goed. Maar dan de andere schilderijen... Ik vind ze tragisch poetswerk, ze hadden er zo uit gekund. Exit. De overtuigende letter-doeken hebben het andere werk niet nodig, maar andersom helaas wel. Riepen de bruine brijschilderijen nog maar een gevoel op. Ik ga niet zeggen dat iets het in deze tentoonstelling 'goed' maakte, want het was verder heel goed. Je moest alleen iets achterwege laten in je beoordeling.
Oosting vind ik een Beuys-achtige kunstenaar: shamanistische trekjes, je kunstenaarschap leven (en zonodig acteren). Het vraagt om een versmelting van al je daden, het vraagt om het regisseren van al je handelingen. In deze tentoonstelling slaagt hij daar redelijk overtuigend in. Redelijk, want toch gaat hij met de portretten in deze tentoonstelling te ouderwets lopen doen... Ik vind: in dit geval niet doen, niet nodig.
Meer foto's: Website NP3