Onderweg, in het centrum van Haarlem, enkele honderden meters van de Sint Bavo tref je opeens een eenvoudige vensterbank gevuld met kleine Legocreaturen. Pakkend beeld, zo'n eigenaardige verzameling die daar hun zondag staan uit te zingen. Maar we zijn onderweg naar Frans Hals, daar verwachten we wat van dus we lopen gauw door. 't Is al bijna half vier en willen we nog wat 17e Eeuwse portretten zien, dan moeten we tempo maken. Maar het museum valt tegen. Enerzijds omdat we op het verkeerde moment komen: een week voordat de nieuwe tentoonstelling "De Gouden Eeuw begint in Haarlem" begint; oftewel de helft van het museum is ontoegankelijk. Tja, dan moet je beter plannen. Maar er is meer: de Schuttersstukken zijn abominabel verlicht, de helft van de doeken is niet fatsoenlijk te bekijken omdat je slechts de schitteringen van het licht op de verf ziet. Waarom leren musea dat nou nooit? Als museumdirecteur bekijk je je eigen zalen toch ook wel eens? Ik zou het nog wel eens een idee vinden: een museum dat een jaar geen werken aankoopt maar alleen investeert in het letterlijk beter belichten en uitlichten van hun collectie.
Na vijven ergens een drankje en dan gaan we opweg naar de parkeergarage. Toch even de route aanpassen opdat we weer langs die ramen komen. Het blijft leuk. Het vernuft, de levendigheid en de concentratie waarmee deze karakters zijn gemaakt doet ze wel haast loskomen uit hun versteende houding. Het plezier straalt er van af. Daarom ditmaal een lang plaatje, om zoveel mogelijk te laten zien.
(Overigens maakt het Frans Hals Museum het goed met hun imagedatabase: http://fhm.imagedatabase.nl goed gedocumenteerde en goed te raadplegen database, je vraagt je bijna af waarom je nog naar het museum zou...)