Deze foto heeft Sarah gemaakt op 31 oktober 2007. We waren in Washington DC. Het Witte Huis staat langs The Mall, de lange grote parktuin middenin Washington, waar Matin Luther King heeft gesproken, Bob Dylan heeft staan spelen en waar Forrest Gump ook zijn zegje mocht doen. In de jaren tachtig toonde de NOS, wanneer er nieuws over en/of uit het Witte Huis was, naast Joop van Zijl een afbeelding van het Witte Huis, precies zoals deze, maar dan zonder mij. En dat is ook de foto die ik als eerste genomen had: het Witte Huis, niet meer, niet minder. Toen ik op het kleine schermpje van de camera bekeek of de foto gelukt was, zag ik meteen dat NOS-journaal. De foto was een lege foto, een dertien-in-een-dozijn, een obligate persfoto van het Witte Huis. Niet eerder voelde ik vervolgens de behoefte een foto te maken met mijzelf ernaast; als een bezwering voor mijn aanwezigheid daar, dat ik daar in mijn leven voor gestaan heb, dat ik voor altijd weet: ik ben bij het Witte Huis geweest. Het gevoel was heel nieuw voor me. Alle locaties, eigenlijk allemaal binnen Europa, waar ik voordien geweest was, daar voelde ik dit niet bij. Niet bij resten van de Berlijnse Muur, gebouwen in Wenen, bruggen in Boedapest of de kleine zeemeermin in Kopenhagen.
Afgelopen week viel het me weer op in het Louvre in Parijs: toeristen die zich fotograferen met de Mona Lisa op de achtergrond (ja, ver op de achtergrond, je kon er nauwlijks bij...) of naast een beeld van Paaseiland. Vandaar mijn herinnering naar twee jaar geleden.