Op zijn vliegtuig-achtige machines en knopen na is Shinkichi Tajiri niet een heel interessante kunstenaar. Ik vind zijn beeldhouwwerk uit de jaren 50 en 60 er behoorlijk gedateerd uitzien. Zelden ook ben ik in musea of de openbare ruimte werk van hem uit die periode tegen het lijf gelopen. Die knopen daarentegen wel, met name die van polyester. Die zien er super glad en secuur gevormd uit. Ik wilde 'industrieel' opschrijven, maar zo zien ze er niet uit; het meeste kunststof in de openbare ruimte heeft een minimaal reliëf, let maar eens op, in de trein bijvoorbeeld. De mooiste vind ik die op Schiphol. Al 35 jaar ligt die knoop daar om een vierkante zuil onopvallend te zijn op dat eigenaardige Schiphol. De omgevingsruis (je haast, waar-moet-ik-in-godsnaam-zijn?, is ze al geland?) maakt 'm wat minder opvallend. Maar toch is 'ie onvermijdelijk. Fijn, toch, dat hij er nog altijd is, daar, die gladde knoop om die glanzende zuil, goede herinneringen heb ik er aan bij de aantocht van vrienden of familie. Mooi titelbordje trouwens, zo zie je ze niet in 't museum.
