Al jaren is Museum de Pont in Tilburg één van mijn favorieten. Het museum blinkt niet alleen uit vanwege haar collectie, maar ook vanwege de manier waarop ze het interieur afstemt op haar kunstwerken. De ruimtes, het licht, het zwarte gat van Anish Kapoor, de bijenwasgang van Wolfgang Laib, lood in de hoek van Richard Serra zijn allemaal redenen om naar Tilburg af te reizen. Ik was er al een tijdje niet meer geweest dus: daar is er nu één bijgekomen. Hoewel ik niet echt fan ben van het werk van Marien Schouten, maak ik graag een uitzondering voor de Groene Kamer. Waar in de nauwe gang van Laib claustrofobische gevoelens je aanvliegen, en bij Serra het gewicht van het lood aan je voelt trekken, geeft de Groene Kamer je juist een prettig luchtig en licht gevoel. De nuances in het groen ontspannen het oog, alsof je vanaf een heuvel naar een groen landschap in mei staat te kijken. De vloer is gewoon museumgrijs, aan het plafond is ook niet veel gedaan. Het is de muur met haar zachte ronde hoeken, waar de gebogen tegels ontspannen van richting veranderen, het dwingende maar vertrouwde perspectief dat benadrukt wordt door het overlappen van de tegels wat de Groene Kamer tot een plezierige kijkervaring maken.
