In wat voor paus Julius II zijn bibliotheek was maakte Raphael op verzoek een wandschildering bekend onder de titel de Atheense School. Het is een fantastisch fresco met een perfect perspectief waarop vele Griekse filosofen afgebeeld zijn, dat net even te hoog hangt om er echt goed naar te kunnen kijken.
De exorbitante luxe van de steenrijke pausen verbaasde me toen ik door het Vaticaanmuseum drentelde. Eeuwenlang was niets ze te dol als het gaat om decoratie en verbeelding. Wat me daarnaast opviel is dat de Katholieke kerk tegenwoordig duidelijk geen belangrijke rol meer speelt in het creeren van bijzondere beeldende kunst. Ik zou me kunnen voorstellen dat Jeff Koons een gouden kalf maakt voor de huidige paus, die het dan op één van de patios van het museum plaatst. Toch denk ik dat Ratzinger daar te weinig ironie voor heeft. Of laat Damien Hirst zijn schedel tentoonstellen in de Sixtijnse Kapel. Of nee, ik ben een groot voorstander van Murakami in Versailles, en in Rome ken ik zo nog wel een locatie waar zijn werk niet zou misstaan! 't Zal er wel niet van komen. Niet dat het Vaticaanmuseum saai is, integendeel, ik kijk er mijn ogen uit. Maar ik mis er iets; ik zie er geen verband met de huidige maatschappij. Of althans, misschien wel een poging daartoe, maar dan wel een falende. Dat maakt het Vaticaan voor mij een museum: conservatie van een historische collectie.