Toen ik twaalf, dertien jaar was, verzamelde ik Coca-Cola blikjes en andere Coca-Cola parafernalia. De foto hiernaast is ongeveer een vijfde van wat ik bezit, de rest zit nog in dozen. Al jaren stonden die bij mijn ouders op zolder, maar ze wilden er van af. Ik wil het niet zomaar weggooien en daarom heb ik deze foto gemaakt om te kijken of ik via Marktplaats mijn verzameling nog kwijt kan; vooralsnog zonder succes.
Ik heb niet meer naar die verzameling gekeken sinds ik de colablikjes heb ingepakt. Dit is de eerste keer sinds bijna twintig jaar dat ik ze weer zie en ik begrijp meteen mijn liefde voor Pop Art! De kiem voor die liefde is al gelegd bij het verzamelen van Coca-Cola blikjes. Hoewel ik regelmatig naar musea werd meegesleept, had ik destijds nog geen zelfgekozen interesse in beeldende kunst. Ik vond dit veel leuker! Het vroegste blikje heeft als houdbaarheidsdatum november 1988 op de onderkant staan, de laatste december 1994. Als ik terugdenk aan de esthetiek van die periode moet ik vooral denken aan in felle kleuren bedrukte Cool Cat truien en T-shirts met gele smilies; ronduit verschikkelijk. Die esthetiek zal vast in aangepaste vorm eens een revival genieten, maar zal vooral geschiedenis blijven. Het Coca-Cola logo en ervan afgeleid grafisch design is echter tijdloos. De posters op de kwartetkaarten op de voorgrond zijn duidelijk ontworpen in de eerste helft van de 20ste eeuw, en representeren vast het toenmalig heersende schoonheidsideaal, maar tonen wel aan dat het beeldmerk Coca-Cola in ieder geval niet aan devaluatie onderhevig is.
En dat werd afgelopen week andermaal bewezen toen ik een nieuw mini-blikje Coca-Cola Zero cafeine vrij onder ogen kreeg. Mooi diep zwart van kleur, met gouden letters en in rood het logo.