Roy Lichtenstein ontneemt de scenes die hij schildert hun oorspronkelijke context, maar geeft ze er tegelijkertijd één. Iedereen die de beeldtaal van de Westerse cultuur eenigszins kent (trouwens, strips zijn helemaal niet zo cultuur gebonden), heeft comics opgemerkt. Dat klinkt redelijk triviaal maar dat betekent wel dat je weet wat de eigenlijke context van de afbeeldingen van Lichtensteins schilderijen zijn; in ieder geval één die zich zelden beperkt tot één of enkele gekadreerde afbeeldingen.
Maar juist ook tot de verbeelding spreken zijn comic schilderijen omdat ze middels minimale ingrepen zeer verhalend zijn. Is Frank Stella poetisch wanneer hij zijn minimalistische schilderijen 'Tuxedo Park Junction' of 'Newstead Abbey' noemt, 'As I Opened Fire' of 'Drowning girl' van Lichtenstein zijn daarentegen veel narratiever. Het creeert een verhaal, dat samen met het beeld en de daarin voorkomende teksten zichzelf voldoende geeft. Je kunt je de situatie voorstellen en fantaseert er meteen een aan- en afloop omheen. Dit wordt mede intenser gemaakt door het formaat van de schilderijen, ze zijn niet zo groot als 'Het Vlot van Medusa', maar toch vele malen groter dan de afbeeldingen in een stripboek, waardoor het afgebeelde menselijk proporties aanneemt.
Ik zou zo voor kunsthistoricus door kunnen gaan, nietwaar? Weet je, Lichtenstein vind ik gewoon vet (cool, gaaf, wreed, lauw, van mij part mieters). Hij steekt de draak met Monet, met een doek als Cathedral, en al die andere schilders: met die abstract expressionisten, door te gaan schilderen alsof hij een tekening voor een architect maakte. Een poster van een Lichtenstein is altijd net niks. Dat geldt natuurlijk ook wel voor al die andere schilders, sowieso zijn kunstposters altijd een beetje kinderachtig, behalve als ze op bushok formaat zijn, want dan zie je het raster zo mooi. Precies! Net als bij Lichtenstein.