Vaak als ik naar het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMk) ga, vind ik dat wat daar getoond wordt teveel uitleg nodig heeft en teveel over techniek gaat. Dat is een gegeven waar niet alleen het NIMk zich schuldig aan maakt, er zijn veel meer kunstenaars en kunstinstellingen die bij gebrek aan beeldend vermogen je hersens dan maar proberen vol te proppen met onbegrijpelijke ideetjes. Terwijl het naar mijn mening toch uiteindelijk moet gaan over wat er te zíen is.
Nu, tijdens Sonic Acts, toont het NIMk eigenlijk van hetzelfde laken een pak, uitgezonderd twee hele goede films in Platform 2, die nota bene eigenlijk buiten de tentoonstelling vallen.
Eerst de tentoonstelling. Hoe wonderschoon de techniek ook is van de projectie van een dia op een apparaat dat met bewegende spiegeltjes de uiteindelijke projectie op de muur beïnvloedt, vraag ik me af: waar gaat het over? Hetzelfde ervaar ik wanneer ik in een ruimte sta met vijf audiospeakers waaruit friemelende geluidjes komen. Het blijken auditieve resultaten van wiskundige formules. Ja, zo lust ik er ook nog wel één. De willekeurigheid spat er van af: van de opstelling, van het geluid, van de wiskundige formules (onverifieerbaar door mij als bezoeker).
Hoe dwingend daarentegen zijn de werken die ik wel goed vind. De ene film is van Guido van der Werve, de andere van Driessens&Verstappen. In 'Nummer negen, The day I didn't turn with the world' zien we van der Werve 24 uur lang op de Noordpool staan. Je ziet hem meedraaien met zijn schaduw, en daarmee niet meedoen met het rondje dat de rest van de wereld in die tijd doorloopt. De boodschap is meteen duidelijk, het beeld is eenvoudig maar eindeloos helder. Hetzelfde geldt voor Driessens&Verstappen. Hun 'Landscape Films' tonen een plek in Nederland, een jaar lang iedere week gefotografeerd, als film. Je hoort bijna Sir David Attenborough de voice-over praten. Het grote verschil met televisiedocumentaires is dit: deze films duren langer, en maar goed ook. Probeert de BBC in tien seconden het groeiproces te tonen dat een boompje in een paar weken doormaakt, Driessens&Verstappen nemen negen minuten voor een heel jaar. Hoewel in beide films moderne technieken gebruikt worden, ze spelen, godzijdank, een ondergeschikte rol aan het beeld.
Foto's: NIMk, Sonic Acts.